حتماً می‌دانید که رئیس جمهور به شهادت رسیده است. این واقعه که در ابتدا یک کمدی محض به نظر می‌رسید، از امروز و با تلاش مجدانه‌ی حاکمان و زیردستانشان، به ویژه در صدا و سیما، و احتمالاً با مشورت گرفتن از عوامل خارجی، هم‌چون موارد قبل، کم کم دارد به یک تراژدی تبدیل می‌شود. امروز که تلویزیون را روشن کردم، با برگزاری یک "مراسم" بی‌سابقه رو به رو شدم. مراسمی مختلط از تابوت‌ها، نیروهای نظامی، نواختن مارش نظامی، حضور مقامات بلند پایه، اعلام از بلندگو و ... "گریه".

احتمالاً در همین وبلاگ خوانده‌اید که گفته‌ام از نظر حکومت، گریه در بدترین شرایط هم جواب می‌دهد. شهید مطهری در کتاب حماسه‌ی حسینی می‌نویسد: گریه بر هر درد بی درمان دواست.

به هر حال حکومت اکنون تلاش می‌کند با چنین مراسم‌های با شکوهی، به یک سانحه‌ی مضحک دیگر جدیت ببخشد. ولی آیا "مردم" باور می‌کنند؟ باید نشست و دید عاقبت چه می‌شود.